Zodra ik het boek Dingen die we toevertrouwen aan de wind las, had ik meteen zin om het te vertalen.
Laura Imai Messina heeft haar roman gebaseerd op een echt bestaand fenomeen: de Telefoon van de Wind. Op een berg in Japan, in het plaatsje Guardia Bell, staat een telefooncel.
De telefoon die daarin staat, is niet aangesloten, maar toch komen er jaarlijks duizenden mensen naar deze plek, nemen de hoorn van de haak en praten met hun overleden dierbaren.
Als ze de hoorn tegen hun oor drukken, horen ze de wind en hebben ze het gevoel alsof de stem van hun geliefde partner of familielid daarop wordt meegevoerd.
Dit blijkt enorm goed te helpen bij hun rouwverwerking. De telefooncel staat in de tuin van Itaru Sasaki, die zelf graag in contact wilde blijven met zijn overleden neef en ontdekte dat hij op deze manier het gevoel had dat hij met hem kon communiceren.
Kort voordat ik aan dit boek begon, had ik Het jaar dat Shizo Kanakuri verdween van Franco Faggiani vertaald, dat zich grotendeels afspeelde in Japan. Faggiani's beschrijvingen van Japan en de Japanse cultuur werden veelvuldig geroemd door inwoners en kenners van dat land, die bijna niet konden geloven dat de schrijver er zelf nog nooit was geweest!
Dat is voor Laura Imai Messina wel anders: zij woont al vijftien jaar met haar gezin in Japan en kent het land, de taal en de cultuur op haar duimpje. In het boek neemt ze je dan ook echt mee naar Japan: ze gebruikt veel Japanse woorden (die in een verklarende woordenlijst worden toegelicht) en geeft echt een inkijkje en de bijzondere cultuur van het land.
Toen Laura over het bestaan van de Telefoon van de Wind hoorde, was ze meteen geïntrigeerd door het gegeven. Aanvankelijk schreef ze er een kort verhaal over, maar het liet haar niet los. Ook een ander waargebeurd gegeven greep haar enorm aan: de tsunami waar Japan in 2011 door werd getroffen en die talloze levens eiste. Naar aanleiding van dat gegeven bedacht ze een verhaallijn en verweefde ficitieve personages met de ware feiten.
In het verhaal verliest Yui, een Japanse vrouw die een eigen radioshow heeft, haar moeder én haar dochtertje tijdens de vreselijke tsunami. Terwijl ze dit vreselijke verlies probeert te verwerken, hoort ze van een van haar luisteraars over de bijzondere Telefoon van de Wind.
Ze besluit de reis naar de tuin van Itaru Sasaki te maken en leert daar verschillende mensen kennen die daar het verlies van hun dierbaren draaglijker proberen te maken. Een van die mensen is Takeshi, een weduwnaar wiens dochtertje niet meer heeft gepraat sinds het overlijden van haar moeder. Yui en Takeshi leren elkaar voorzichtig beter kennen en keren samen regelmatig terug naar de telefooncel.
Deze prachtige debuutroman van Laura Imai Messina heeft internationaal veel aandacht getrokken. In Italië stond het boek in een mum van tijd op nummer één en werd genomineerd voor de Premio Strega. Ik ben niet de enige vertaler die de uitdaging is aangegaan om de poëtische, bijzondere taalconstructies toegankelijk te maken voor een internationaal lezerspubliek: het boek is in bijna twintig landen in vertaling uitgebracht. Inmiddels zijn ook de tv- en filmrechten verkocht.
Het boek is eind augustus 2022 opnieuw uitgebracht onder een andere titel: De telefooncel aan de rand van de wereld, tegelijk met Messina's tweede, eveneens prachtige roman De verborgen kleuren van het leven, die ook door mij vertaald is.
