Een van de eerste romans die ik vertaalde was Montalcino van Isabella Dusi.
Het is absoluut niet mijn beste vertaling (ik was immers nog maar net begonnen als literair vertaler), maar dit boek leidde uiteindelijk wel tot een aaneenschakeling van bijzondere levensmomenten!
Toen ik in 2002 in Rome romantisch ten huwelijk werd gevraagd, was ik net bezig met de vertaling van de roman Vanilla Beans and Brodo (Nederlandse titel: Montalcino) van de Australische Isabella Dusi, die met haar Italiaanse man Luigi naar Montalcino was geëmigreerd.
Omdat ik een paar jaar daarvoor zelf een tijdje in Toscane had gewoond en gewerkt, en in Pisa had gestudeerd, dus voelde ik me zeer verbonden met dit boek.
Ik had intensief contact met de schrijfster en toen ik haar vertelde dat we een trouwlocatie in Toscane zochten om met zowel onze Italiaanse als onze Nederlandse bruiloftsgasten een mooie week door te brengen, wierp ze zich onmiddellijk op als weddingplanner. En wat voor één!
Isabella's boek gaat over haar integratie in een kleine dorpsgemeenschap in de heuvels in het binnenland van Toscane, vlakbij Siena.
Na aanvankelijke strubbelingen en wederzijds onbegrip leert ze langzaam maar zeker de eigenzinnige bewoners van dit bijzondere dorp op de heuvel kennen en komt ze alles te weten over hun trots: de befaamde Brunello di Montalcino, de wijn die over de hele wereld bekend is.
In de roman worden veel van de authentieke dorpsbewoners opgevoerd als personages. Bij de voorbereidingen van onze bruiloft leerden we ze stuk voor stuk kennen en zo groeide het idee om deze hartelijke, kleurrijke mensen onderdeel te laten worden van ons feest.
Zo zorgde het echtpaar Luciano en Maria Pia, de geweldige eigenaars van de Taverna del Grappolo Blu, voor een onvergetelijke lunch onder de bogen van het stadhuis.
Daarvoor moest de ruimte onder die bogen nog wel even worden schoongemaakt: een groot aantal dorpsbewoners hielp met het wegschrobben van de duivenpoep en het feestelijk aankleden van de tafels.
De plaatselijke kapster verzorgde mijn haar en dat van de bruiloftsgasten, de lokale bloemist maakte mijn bruidsboeket en de corsages en tafelversieringen, en vrijwel de hele bevolking hielp op wat voor manier dan ook mee om gli sposi (het bruidspaar) in de watten te leggen.
Op de grote dag zelf werden we door de burgemeester in de echt verbonden in de prachtige, met fresco's versierde zaal van het eeuwenoude stadhuis. Na de plechtigheid knipten we symbolisch het lint 'naar onze toekomst' door onder de bogen van datzelfde stadhuis, waar inmiddels feestelijk gedekte tafels klaarstonden en waar de lokale bar zorgde dat alle gasten én de voorbijgangers voorzien werden van een goed glas spumante.
Ook het diner werd weer verzorgd door de plaatselijke restauranthouders en de Brunello stroomde rijkelijk terwijl de plaatselijke band voor de nodige muziek zorgde.
Waarmee maar weer bewezen is dat boeken vertalen je leven kan veranderen!
De schrijfster en de vertaalster samen
